Ik luister graag naar LuxuriaMusic (luxuriamusic.com), een internet-zender die voornamelijk vergeten muziek draait. Hun catalogus bestaat uit buitengewoon kleurrijke, merendeels optimistische, up-tempo instrumentale nummers uit de film- en amusementsindustrie van grofweg 1960 - 1980, met een goede smaak voor curiosa en exotica. Ik ben dol op dat soort muziek.
Zet de zender aan, en dan zou je zomaar "Hawaiian music as played by non-Hawaiians" (hun eigen karakterisering) kunnen horen, of het James Bond-thema gespeeld op een sitar, of een Andy Williams nummer gecovered door een close harmony-koor uit Mexico, of filmmuziek uit een spaghetti-western. Liftmuziek, maar dan uit een vintage-lift. Soms zit het tegen jazz aan, maar het wordt nooit heel serieus. Denk aan een oude Martini-reclame, of de vergane glorie van vliegreizen in vroegere decennia. Het is een opwindend leven dat uit de playlist naar voren komt.
In de tijd dat lounge-muziek gebaseerd op oude grammofoonplaten erg in trek was, zouden DJ's een moord gedaan hebben voor de platenverzameling van Luxuria, en inderdaad zijn er ook co-producties van LuxuriaMusic en de muziekindustrie.
Dit soort klanken, van grote amusements-orkesten, hoor je weinig meer. Veel lagen, kleine percussie, koper met veel galm, heroïsch hoog vibrerende strijkers, fluwelen koorklanken, arpeggio's op de vibrafoon. Oude maar lange tijd populaire productietechnieken, zoals de bas in het ene stereo-kanaal en de drums in het andere. Er werden in die periode LP's opgenomen waarmee je kon pronken met je nieuwe HiFi-stereo-platenspeler, dus technologie speelt een grote rol. Het was immers de "space age", en daar wordt in de titels vaak aan gerefereerd. Regelmatig komen er experimenten voorbij met de voor die tijd splinternieuwe synthesizers en toongeneratoren. Maar niet alleen het technische, ook het muzikale vakmanschap valt op. In die tijd waren er nog geen sequencers, maar alles klinkt strak en toch swingend. Je hoort vooral doorgewinterde studiomusici, weinig solisten die op de voorgrond treden.
Ik mag voor een klant een liedje schrijven, en ik heb mijzelf daarvoor een paar dagen ondergedompeld in LuxuriaMusic. Hoor je dat er aan af? Nou, reken maar. ... See MoreSee Less
Onder mijn klanten is een aantal zangdocenten, die, zoals gebruikelijk is, hun leerlingen tijdens de les begeleiden op piano. Naarmate de leerling vordert zal hij of zij hogere eisen aan het repertoire gaan stellen. En hoe moeilijker de zangpartij, hoe lastiger ook de pianobegeleiding. Het gebeurt dan al snel dat de docent geen lekkere begeleiding kan spelen, immers de docent heeft alle aandacht bij de prestaties van de leerling. En al gaat het niet om de kwaliteit van de begeleiding, de zanger moet voldoende ondersteuning hebben om het stuk effectief te oefenen.
Een voorbeeld zijn de liederen van Roger Quilter (1877 – 1953). Hij heeft van alles geschreven maar is het bekendst geworden door zijn liederen, die, hoewel duidelijk 20e-eeuws, nog wel een conventionele harmonie bezitten, maar daarvan al wel de grenzen opzoeken. Hij neemt teksten van dichters als Shakespeare en Blake en maakt die zingbaar, wat op zich al een prestatie is.
Zijn liederen zijn niet al te moeilijk voor de zanger, maar hebben toch flinke diepgang. Daarbij zijn ze in het Engels (wat de leerling beter beheerst dan Duits of Frans) en doorgaans lekker kort, rond twee, hooguit drie minuten. Prima te doen dus. Alleen de pianopartij is net even te lastig voor tijdens de les. Er zitten stemmen en tegenstemmen in, in beide handen tegelijk, snelle afwisselingen in dynamiek, de maatsoort en de sleutel wisselen nog wel eens. De docent zou eigenlijk eerst zelf de pianopartij flink moeten oefenen. Dat zit er meestal niet in natuurlijk.
Daarom maak ik regelmatig opnamen van dergelijke “net iets te moeilijke” pianostukken. De klanten, zangdocenten dus, lenen die opnamen uit aan de leerlingen die er dan mee oefenen. Thuis en op de les hebben ze dan een perfecte begeleiding, en de docent heeft alle tijd om op de verrichtingen van de leerling te letten. ... See MoreSee Less
Message Page
In Porto maakte ik kennis met gitarist Rick Lammers. Hij is op reis door Europa, zonder einddatum maar met z'n gitaar, krukje en Nederlandse vlag. Ik heb een enorm zwak voor rondtrekkende artiesten (en een beetje jaloezie ook wel).
Omdat de website ardispark.nl vernieuwd is, vond ik dit een goed moment voor wat extra aandacht. Daarom heb ik Rick gevraagd reclame voor Ardis Park te maken. Voor elke like die deze Facebook-pagina (dus niet dit bericht) krijgt tussen nu en zondagavond, krijgt Rick een euro. Help Rick op zijn reis (en steun Ardis Park)!
Je kunt Rick volgen op zijn reis via instagram.com/ricklammersguitar. Hij is het laatst gezien in Coimbra. ... See MoreSee Less
Muziek van Ardis Park Music is ook te horen op Spotify, iTunes en Soundcloud, ditmaal als begeleiding van de Nuffe Tantes: www.youtube.com/watch?v=2VOflXz0Toc ... See MoreSee Less
Video
