In de Verenigde Staten is het nog hard nodig dat LGBHT+-ers gelijk behandeld worden als anderen, en ook musicalschrijvers doen hun best om hun visie daarop uit te dragen. In de (vrij onbekende) musical Ja Zanna Nee Zanna (Zanna, don’t!) is de meerderheid homo, en is er een kleine hetero-minderheid, die lijdt onder heterofobie. De omgekeerde wereld.
Samen met de klant heb ik naar de muziek geluisterd, en het oordeel was samen te vatten als: gemiste kans. De liedjes zijn sterk genoeg, maar de muziek is volstrekt op de achtergrond. Vaak is de begeleiding niet meer dan een beat en wat akkoorden om de boel op gang te houden. Waar dat niet zo is, is dan weer een clichématig synthesizergeluid te horen.
In plaats van de voorgeschreven begeleiding heb ik voorgesteld om de muziek in de stijl van de B-52’s op te nemen. Strak, dansbaar, feestelijk, een beetje retro, een beetje tekenfilm. De nummers van Ja Zanna Nee Zanna lenen zich daar prima voor.
Luister maar eens naar de grote hits van de B-52’s: stukjes dialoog (en wat we “Sprechgesang” noemen) zijn te horen, er zit een enorme drang naar voren in. Het ís eigenlijk al musical.
Daarnaast waren vier van de vijf groepsleden (er overleed er één veel te vroeg) “openly gay”, zoals dat in Amerika nadrukkelijk heet. Een prima match dus! En de klant was het daarmee eens. Aan de slag dus!