In Amerika is er, naast de traditionele musicalvorm met een afwisseling van zang, dans, dialoog en spel, een variant van muziektheater die dichterbij de klassieke Lied-kunst staat. We zien daarbij geen kostuums en grote decorstukken, maar een solist die bij een microfoon staat en zingt, soms een groepje dat meerstemmig zingt. De liederen zijn niettemin nog steeds dramatisch van inhoud, en de solist kan er zijn of haar expressie volop in kwijt. Ze vormen vaak een cyclus, met een samenhangend verhaal zodat er geen dialoog meer nodig is. Onderwerpen zijn vaak: opgroeien, jezelf en je relatie tot anderen ontdekken. Wat in het Engels Coming of age heet.
Een goed voorbeeld is The Last Five Years, waarin twee jonge partners het verhaal van hun relatie vertellen – de man van voor naar achter, de vrouw van achter naar voren (ze trouwen halverwege). Meer dan die twee rollen zijn er niet.
In de begeleiding staat een – vaak virtuoze – pianopartij centraal, met daarnaast hooguit een bas, drums, gitaar en cello. Grote orkesten komen er niet aan te pas, en ook geen powerballads met dreunende drums en jankende gitaren. Ik vind het wel wat hebben.
Een groepje jonge theatermakers is al enige tijd bezig musicals samen te stellen op basis van dit soort muziek. Volgend jaar februari zullen ze onder de titel “Tales from the Bad Years” een aantal van dit soort nummers op de plank brengen. Ardis Park levert de muziek.